Siyah Frezya

Bilmiyorum neyi bekliyorum. Farkındayım, sen benim imkânsızım. Ama içimde susmak bilmeyen bir çocuk var; ellerini cebine sokmuş, başını öne eğmiş, yine de gözleri parlıyor. “Ya severse,” diyor. Ya severse… bir sabah ansızın adımı...

Bilmiyorum neyi bekliyorum. Farkındayım, sen benim imkânsızım. Ama içimde susmak bilmeyen bir çocuk var; ellerini cebine sokmuş, başını öne eğmiş, yine de gözleri parlıyor. “Ya severse,” diyor. Ya severse… bir sabah ansızın adımı söylerse, sesinde kırk yıl sakladığı bir şarkı gibi, ben o anda ne yaparım bilmiyorum. Kalbim durur mu, yoksa koşar mı ona? Bilmiyorum. Sadece o çocuğun umudunu dinliyorum. Ya severse… bir akşam vakti, rastgele bir sokakta karşılaşırız diye her köşe başını yavaş geçiyorum. Rüzgâr saçlarımı dağıtırken senin adın dilimde bir dua gibi dönüyor. Geç kalıyorum her yere, çünkü belki bir saniye önce sen geçmişsindir oradan. Belki kokun hâlâ havadadır. Aptalca, biliyorum. Ama o çocuk aptal değil, sadece çok seviyor. Ya severse… göz göze geldiğimiz o kısacık anı bin kere yeniden yaşıyorum geceleri. Sanki zaman orada takılı kalmış, sen bakıyorsun, ben bakıyorum, ve bütün evren o bir saniyeye sığmış. Sonra gözlerini kaçırıyorsun, ben kaçırmıyorum. Hâlâ oradayım. Hâlâ bakıyorum. Ya severse… diyor içimdeki çocuk, ve ben ona kızamıyorum. Çünkü büyümek, bazen en güzel hayalleri öldürmek demek. Ben öldürmek istemiyorum. Bırak biraz daha inansın. Bırak, senin bir gün “seni gördüğüme sevindim” diyeceğin o cümleyi bin kere prova etsin içimde. Bilmiyorum neyi bekliyorum. Belki bir mucizeyi. Belki bir hatayı. Belki de sadece, senin de içinde böyle inatçı bir çocuk olduğunu öğrenmeyi. O çocuk susmuyor. Susmayacak. Çünkü sen hâlâ benim en güzel “ya”sın. Ve ben, henüz vazgeçmek için çok küçüğüm.

“Kollarını bana sardığını hissetmek istedim. Tek başıma ayakta duramayacak kadar yorgunum. Elinin dokunuşuna ihtiyacım var. Ben cesur değilim.”

“Kollarını bana sardığını hissetmek istedim. Tek başıma ayakta duramayacak kadar yorgunum. Elinin dokunuşuna ihtiyacım var. Ben cesur değilim.”

Sevgisiz kalan, gözlerinde eski bir deniz kalır, tuzlu, soğuk, derin, ama dalga vurmaz artık kıyıya, çünkü kıyı da unutmuştur kendini. Sevgisiz kalan, ellerini uzatır boşluğa, parmak uçlarında titrek bir ışık arar, bulamaz, çünkü ışık önce...

Sevgisiz kalan, gözlerinde eski bir deniz kalır, tuzlu, soğuk, derin, ama dalga vurmaz artık kıyıya, çünkü kıyı da unutmuştur kendini. Sevgisiz kalan, ellerini uzatır boşluğa, parmak uçlarında titrek bir ışık arar, bulamaz, çünkü ışık önce kendi içinde yanmalıymış, öğrenir geç, çok geç. Sevgisiz kalan, kalbi bir kış evidir, kapısı aralık, içeride soba sönük, dışarıda kar, içeride kar, her yerde kar.

Yaşadığını sanıyorsun..!! Sonra bir şarkı çalıyor, yaşayamadıkların geliyor aklına..! Hayallerin..! Özlemlerin..!! Yarım kalanlar veya hiç başlayamadıkların..!! SONRA"mı..? Sonrası hep ZİYAN...!!

Yaşadığını sanıyorsun..!! Sonra bir şarkı çalıyor, yaşayamadıkların geliyor aklına..! Hayallerin..! Özlemlerin..!! Yarım kalanlar veya hiç başlayamadıkların..!! SONRA"mı..? Sonrası hep ZİYAN...!!

Vazgeçmem, ama kendimi bırakmayı da bilirim; kışın tam ortasında kokumla bahar açtırırım. Yaralarım var, her biri mühür gibi, her biri beni daha çok ben yapar.

Vazgeçmem, ama kendimi bırakmayı da bilirim; kışın tam ortasında kokumla bahar açtırırım. Yaralarım var, her biri mühür gibi, her biri beni daha çok ben yapar.

Ve bir gün, bütün bu karanlık, bütün bu sessizlik, bütün bu “yeter” dediğim anlar karşımda duracak ve bana “iyi ki vazgeçmedin” diyecek. Ben, kendi küllerimden defalarca doğmuş kadın; hâlâ yanıyorum, hâlâ kanıyorum, hâlâ seviyorum, ve...

Ve bir gün, bütün bu karanlık, bütün bu sessizlik, bütün bu “yeter” dediğim anlar karşımda duracak ve bana “iyi ki vazgeçmedin” diyecek. Ben, kendi küllerimden defalarca doğmuş kadın; hâlâ yanıyorum, hâlâ kanıyorum, hâlâ seviyorum, ve bu asla bitmeyecek.

Kiminin gönlünde hükümsünüzdür, kimininkinde heves.. Kiminin boğazında düğümsünüzdür, kimininkinde nefes...

Kiminin gönlünde hükümsünüzdür, kimininkinde heves.. Kiminin boğazında düğümsünüzdür, kimininkinde nefes...

Zamanla şunu farkettim. Kimsenin umrunda değilsin. Kimsenin gündüzü, gecesi, ayı, yıldızı değilsin. Kimsenin olmazsa olmazı değilsin. Tek çare kalıyor sana kendinin herşeyi olmak. Bunu hakkıyla yapanın önüne de herşeyi seriyor hayat...

Zamanla şunu farkettim. Kimsenin umrunda değilsin. Kimsenin gündüzü, gecesi, ayı, yıldızı değilsin. Kimsenin olmazsa olmazı değilsin. Tek çare kalıyor sana kendinin herşeyi olmak. Bunu hakkıyla yapanın önüne de herşeyi seriyor hayat...

Dinle sakince: İçimde hâlâ bir tutam senin kokun gecelere sızıyor, rüzgâr değse tekrar açılıyor. Ve benim bitmeyen sessiz ve sensiz sevgim var, ne bağırıyor ne susuyor; sadece kalp atışlarımın...

Dinle sakince: İçimde hâlâ bir tutam senin kokun gecelere sızıyor, rüzgâr değse tekrar açılıyor. Ve benim bitmeyen sessiz ve sensiz sevgim var, ne bağırıyor ne susuyor; sadece kalp atışlarımın arasında usulca bekliyor. Bitmedi. Belki de hiç bitmemeli. Çünkü bazı sevgiler tamamlanmak için değil, insanı tamamlamak için yarım kalır. Ve bu benim en uzun, en derin, en güzel yarım kalmışım. İçimdeki en canlı sessizliğim.