Sevgisiz kalan, gözlerinde eski bir deniz kalır, tuzlu, soğuk, derin, ama dalga vurmaz artık kıyıya, çünkü kıyı da unutmuştur kendini. Sevgisiz kalan, ellerini uzatır boşluğa, parmak uçlarında titrek bir ışık arar, bulamaz, çünkü ışık önce kendi içinde yanmalıymış, öğrenir geç, çok geç. Sevgisiz kalan, kalbi bir kış evidir, kapısı aralık, içeride soba sönük, dışarıda kar, içeride kar, her yerde kar.