☽eli \/enüs

Kendime kapandım. Sıcak yatağım, Cem Adrian, sıfır duygu.

Kendime kapandım. Sıcak yatağım, Cem Adrian, sıfır duygu.

BİRAZ SİLİNİYORUM- gece notu 5 Dalgalanmalar bugün daha keskin.. Bir an depresif bir çukurda gibiyim, bir an sonra sanki içimde görünmez bir kıvılcım parlıyor. Hem bir şeyler yapmak istiyorum, hem de hiçbir şey yapmayıp uzanıp boş tavana...

BİRAZ SİLİNİYORUM- gece notu 5 Dalgalanmalar bugün daha keskin.. Bir an depresif bir çukurda gibiyim, bir an sonra sanki içimde görünmez bir kıvılcım parlıyor. Hem bir şeyler yapmak istiyorum, hem de hiçbir şey yapmayıp uzanıp boş tavana bakmak. Sanki ruhum iki ayrı bedenin içinde sıkışmış; biri çığlık atıyor, diğeri kıpırdamaya bile üşeniyor. Bu gelgitlerin ortasında, kendimi kendi gölgeme yaslamış gibi hissediyorum. Ne tamamen karanlıktayım, ne de ışığa çıkacak halim var. Sadece bekliyorum.. Belki bir sonraki dalga beni biraz olsun taşısın diye. Ve biliyorum: Yarın ya tamamen silineceğim.. ya da tamamen yükseleceğim.

Derin ve huzursuz bir uykudan uyandırıldım. Geceyi seviyorum… fakat bu haldeyken çekilmez oluyor. Sanki yatağın altından biri sürekli nefesimi sayıyor gibi. Daha da gerildim. Müzik dinlemek istemiyorum, kitap okumak istemiyorum; kafamda ne...

Derin ve huzursuz bir uykudan uyandırıldım. Geceyi seviyorum… fakat bu haldeyken çekilmez oluyor. Sanki yatağın altından biri sürekli nefesimi sayıyor gibi. Daha da gerildim. Müzik dinlemek istemiyorum, kitap okumak istemiyorum; kafamda ne varsa hepsini yazıya döküyorum… ama kelimeler de bana oyun oynuyor. Biraz önce “sus” yazacaktım, parmaklarım “kus” yazdı. Telefon bile benimle dalga geçiyor gibi. Düşüncelerim ışığı açmadan önceki o loş an gibi: hem gerçek, hem kabus, hem saçma. Bugün içimde hafif bir çürüme kokusu var, ama garip şekilde alıştım artık— kendi kendimi izlerken eğlenen biri gibiyim. Geceyle kavga etmiyorum, o zaten benden güçlü. Ben sadece olanı olduğu gibi yazıyorum: çöken, genişleyen, anlamsızlaşan bir zihin. Biraz karanlık, biraz komik, tam bir absürt tiyatro sahnesi.

BİRAZ SİLİNİYORUM Bu süreci bile hakkını vererek yaşayamıyorum. Çökmek istiyorum ama çökmeme bile izin vermeyen sorumluluklarım var. Sanki hayat beni bir köşeye sıkıştırmış, nefes alacak kadar yer bırakmış ama kaçacak yer bırakmamış...

BİRAZ SİLİNİYORUM Bu süreci bile hakkını vererek yaşayamıyorum. Çökmek istiyorum ama çökmeme bile izin vermeyen sorumluluklarım var. Sanki hayat beni bir köşeye sıkıştırmış, nefes alacak kadar yer bırakmış ama kaçacak yer bırakmamış gibi. Ruhum dar geliyor bedenime, içimde bir baskı var, görünmeyen bir el sürekli göğsüme bastırıyor. Gözyaşlarım da kendi kafasına göre akıyor artık; sebebi yok, açıklaması yok, sanki içimde boğulan bir ses, dışarıdan su olup çıkıyor. En kötüsü de şu Kendime bile yetişemiyorum. Hissettiklerimi yaşamaya vaktim yok, yaşamadan geçtiğim duyguların gölgesi üzerime düşüyor sadece. Ve gece.. gece her şeyi büyütüyor. Karanlık, düşüncelerimi daha da sıkıyor; sanki içimdeki dar oda daha da daralıyor. Kaçmak istiyorum ama nereye? Ben kendimden kaçamıyorum.

OKUMADIM , O BENİ OKUDU
Uygulama kitabı sekiz günde okuduğumu söylüyor ama ben biliyorum iki günde taştım.
Sekiz gün boyunca yalnızca taşkınlığımın yankısı sürdü.
Kambur ’u okumak, bir insanın kendi ağırlığını fark etmesi gibi. Başta...

OKUMADIM , O BENİ OKUDU
Uygulama kitabı sekiz günde okuduğumu söylüyor ama ben biliyorum iki günde taştım.
Sekiz gün boyunca yalnızca taşkınlığımın yankısı sürdü.
Kambur ’u okumak, bir insanın kendi ağırlığını fark etmesi gibi. Başta sırtında sadece bir eğrilik sanıyorsun; sonra o eğriliğin zamanla ruhuna da yerleştiğini anlıyorsun.
Okudukça kamburun büyüyor, sözcüklerin içine siniyor.
Sanki Şule Gürbüz bir aynayı değil, bir yara izini tutuyor önüne.
Bazı kitaplar okunmaz; üzerimizden geçer, bizi kendi ritminde eğip büker.
Kambur tam da öyle bir kitap.
Okumakla bitmedi, içimde hala sürüyor.
Belki ben onu bitirmedim, o beni bitirdi. Daha doğrusu, eğdi, büktü, hatırlattı; insanın sırtı kadar kırılgandır ruhu da.
Ve şimdi, kitap bitti diyor.
Ama ben hala aynı cümlede kamburumla birlikte eğiliyorum.

GECE GÜNDÜZ FARKETMİYOR Bugün nefes almak bile gereksiz geliyor. Güneş odamın içine doluyor ama bana hiçbir şey yapmıyor; ısıtmıyor, uyandırmıyor, hatta varlığımı bile fark etmiyor sanki. Saatler geçiyor ama ben aynı noktada, aynı boş bakışla...

GECE GÜNDÜZ FARKETMİYOR Bugün nefes almak bile gereksiz geliyor. Güneş odamın içine doluyor ama bana hiçbir şey yapmıyor; ısıtmıyor, uyandırmıyor, hatta varlığımı bile fark etmiyor sanki. Saatler geçiyor ama ben aynı noktada, aynı boş bakışla duruyorum. Yorgunluk öyle derin ki, uyusam geçmeyecek, dinlensem hafifleyecek bir şey değil. İçimde büyük bir sessizlik var; öylesine geniş ki, içine herhangi bir duygu düşse bile yankısı gelmiyor. Bugün biraz değil… çok siliniyorum.

Kitabın ilk sayfalarında kendimi hafiflik içinde buldum. Aylin Balboa’nın dili öylesine canlı, öylesine akışkandı ki, kahkahalara karışan bir arkadaş sohbetindeymişim gibi hissettim. Karakterler, gündelik hayatın tuhaf detayları ve ironisiyle içimi...

Kitabın ilk sayfalarında kendimi hafiflik içinde buldum. Aylin Balboa’nın dili öylesine canlı, öylesine akışkandı ki, kahkahalara karışan bir arkadaş sohbetindeymişim gibi hissettim. Karakterler, gündelik hayatın tuhaf detayları ve ironisiyle içimi ısıttı.
Ama hikâyeler ilerledikçe, o eğlencenin altından yavaş yavaş başka bir duygu çıktı, hüzün. İlişkilerin yaraları, yalnızlığın o ince sızısı, sevmenin ağırlığı… Bir anda okurken gülümseyen ben, satırların arasında sessizleşmeye başladım.
Balboa, hem güldürüp hem düşündüren bir kitap vermiyor sadece, aynı zamanda kalbinizde ufak bir çizik bırakıyor. Bittiğinde, eğlencenin yanında bir burukluk da kalıyor insanda. Ve belki de bu yüzden bu kitap çok donanımlı bir kitap çünkü tek bir duyguyla bırakmıyor, hayatın kendisi gibi inişli çıkışlı bir yolculuk yaşatıyor.
Gülerken içinizin burkulmasına hazırlıklı olun. Ya da belki de ben fazla duygusal bakmış olabilirim, bilemedim.

**N’APTIN BALBOA ?
Kitabın ilk sayfalarında kendimi hafiflik içinde buldum. Aylin Balboa’nın dili öylesine canlı, öylesine akışkandı ki, kahkahalara karışan bir arkadaş sohbetindeymişim gibi hissettim. Karakterler, gündelik hayatın tuhaf...

**N’APTIN BALBOA ?
Kitabın ilk sayfalarında kendimi hafiflik içinde buldum. Aylin Balboa’nın dili öylesine canlı, öylesine akışkandı ki, kahkahalara karışan bir arkadaş sohbetindeymişim gibi hissettim. Karakterler, gündelik hayatın tuhaf detayları ve ironisiyle içimi ısıttı.
Ama hikâyeler ilerledikçe, o eğlencenin altından yavaş yavaş başka bir duygu çıktı, hüzün. İlişkilerin yaraları, yalnızlığın o ince sızısı, sevmenin ağırlığı… Bir anda okurken gülümseyen ben, satırların arasında sessizleşmeye başladım.
Balboa, hem güldürüp hem düşündüren bir kitap vermiyor sadece, aynı zamanda kalbinizde ufak bir çizik bırakıyor. Bittiğinde, eğlencenin yanında bir burukluk da kalıyor insanda. Ve belki de bu yüzden bu kitap çok donanımlı bir kitap çünkü tek bir duyguyla bırakmıyor, hayatın kendisi gibi inişli çıkışlı bir yolculuk yaşatıyor.
Gülerken içinizin burkulmasına hazırlıklı olun. Ya da belki de ben fazla duygusal bakmış olabilirim, bilemedim.

Dostoyevski ‘nin dünyasına ilk defa bu kitapla girme şansım oldu. Yıllar önce filmini izlemiş olduğum, içeriğini az çok bildiğim ve sabırsızlıkla okumayı beklediğim bir eserdi. Yalnız enteresan tarafı şu ki kendime çok yakın bulduğum bu kitabı her...

Dostoyevski ‘nin dünyasına ilk defa bu kitapla girme şansım oldu. Yıllar önce filmini izlemiş olduğum, içeriğini az çok bildiğim ve sabırsızlıkla okumayı beklediğim bir eserdi. Yalnız enteresan tarafı şu ki kendime çok yakın bulduğum bu kitabı her elime alışımda bana huzursuzluk verdi.
Akıcı geçmesine rağmen her sayfayı çevirdiğimde acaba şimdi hangi gerçekle karşılaşacağım diye her seferinde farklı bir ağrı saplandı yüreğime.
Evet doğru okudunuz insanın kendisiyle yüzleşmesini sağlayan psikolojik analizlerle dolu harika bir klasik.
Ben kendi yeraltı dünyamla önceden yüzleştiğim için bazı şeyleri tekrardan hatırlamama sebep oldu.
Yeraltı dünyasıyla yüzleşmemiş veya yüzleşmeye cesaret edemeyenlere yardımcı olan bir eser okuyacaksınız.
“Her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek , tam manasıyla bir hastalık “ kesiti iç dünyamı tasdikleyen bir cümle oldu.
Bu klasiği, gerçekten her şeyi fazlasıyla anlayanlara öneririm çünkü sıradan kişilere sıkıcı gelebilir.
Sizi de anlıyorum diyerek empatik bir yaklaşımla onlara da hak veriyorum.
Hangimiz şanslıyız siz karar verin
Keyifli okumalar ...
Kitapla kalalım

CANAVARIN UYANIŞI Bazen etimin altından bir ses yükseliyor. Tırnaklarımın ucunda kıvranan o kızıl titreşim sanki damarlarımdan biri konuşuyor. Ayna bana bakmıyor artık. Orada ben değil, başka biri var; gözbebekleri çatlamış, nefesi kanla...

CANAVARIN UYANIŞI Bazen etimin altından bir ses yükseliyor. Tırnaklarımın ucunda kıvranan o kızıl titreşim sanki damarlarımdan biri konuşuyor. Ayna bana bakmıyor artık. Orada ben değil, başka biri var; gözbebekleri çatlamış, nefesi kanla boyanmış bir gölge. “Beni dışarı çıkar,” diyor. Ama dışarısı da içim kadar karanlık. Hangimiz kimden kaçıyor bilmiyorum. Bir an geliyor her şey çözülüyor; ten, zihin, gerçeklik. Sanki kendi kabuğumu yırtarken başka bir ben doğuruyorum, adını bilmediğim bir ben. Kan istiyorum belki, ama aslında yalnızca kendimden kurtulmak istiyorum. Öfke sadece bir renk burada; aklımın duvarlarına sürülmüş kırmızı bir yankı.

BİRAZ SİLİNİYORUM Kitap yok, müzik yok, insan yok. Sanki dünya fişini çekmiş de, ben hâlâ boşlukta titreşiyorum. Sessizlik her yeri kaplamış, nefes almak bile anlamsız. Tavana bakıyorum, gözlerim donmuş, düşüncelerim küflenmiş. Zaman ağır,...

BİRAZ SİLİNİYORUM Kitap yok, müzik yok, insan yok. Sanki dünya fişini çekmiş de, ben hâlâ boşlukta titreşiyorum. Sessizlik her yeri kaplamış, nefes almak bile anlamsız. Tavana bakıyorum, gözlerim donmuş, düşüncelerim küflenmiş. Zaman ağır, ben daha da ağır. Uykunun içi karanlık ama en azından sessiz. Belki orada kaybolurum da kimse fark etmez.

Ben bir arsızım Canım acır ansızın Evet, var sızımmmm

Ben bir arsızım Canım acır ansızın Evet, var sızımmmm