İkranur Öztürk

Bu hayatta bir meşgalesi olmalı insanın. Yoksa düşüncelerin arasında kaybolmaktan nefes almayı unutabilir. Yoksa yüreği ile aklı arasında okyanusu arayan bir balık gibi aynı durumlar üzerinde yıllarca konaklayabilir. Zira okyanusu arayan balık da...

Bu hayatta bir meşgalesi olmalı insanın. Yoksa düşüncelerin arasında kaybolmaktan nefes almayı unutabilir. Yoksa yüreği ile aklı arasında okyanusu arayan bir balık gibi aynı durumlar üzerinde yıllarca konaklayabilir. Zira okyanusu arayan balık da böyledir. O okyanusu arıyordur suyu değil..O, kafasında kurguladığı ve kurguladığına tam kalbiyle inanıp benimsediği dünyayı arıyordur. Okyanusa ulaştığında aslında geldiği yerden bir farkı olmadığını anladığında duyduğu öfke ve beraberinde getirdiği hayal kırıklığı da bundandır. İnsanoğlu da böyledir işte... Gerçek olana değil, düşlediklerine inandırır kendini. Düşlediği hayata, insanlara, duygulara kendini o kadar adamıştır ki; onların bir düş olduğuna kendisi dahi inanamaz artık, inanmak istemez çünkü. Her ne kadar aklı bir yandan gerçekliğe dönmesini söylese de, yüreği zihnini çoktan öldürmüştür. Hem yürek, hem zihin hem de balık bu düşünceler yığınından kurtulamaz. Kurtulabilecek güç kendisinde bulunsa dahi, o birileri tarafından yardım ister. Çünkü okyanusa gelmiştir evet, ama nasıl geri döneceğini bilmiyordur. Geriye dönmese dahi, içindeki bu hayal kırıklığı ile hayatına nasıl devam edecektir ki..? ~ikra